یکی از بیماری های مهم زبان که جامعه بشری همیشه از آن آسیب دیده و رنج می برد ، بیماری تباه کننده دروغ است . دروغ از دو بعد اخلاقی و فقهی قابل بررسی است و به همین خاطر ، هم مورد توجه فقیهان قرار گرفته و هم دانشمندان اخلاق به بحث از آن پرداخته اند .

چنانچه از روایات نیز بر می آید و حتی تجربه نیز نشان دهنده این مطلب است ، دروغگویی از پلید ترین خصلتهای اخلاقی است که زیان آن فقط دامنگیر دروغگو نمی شود بلکه دامنه اش جامعه را نیز در بر می گیرد . برای دریافت اهمیت راستگویی و صداقت کافی است جامعه ای را فرض کنیم که در آن هیچکس متعهد به راستگویی نباشد و همه خود را مجاز بدانند که در هر زمینه ای به هر کسی دروغ بگویند . در این چنین جامعه ای اساسا امکان بقاء وجود ندارد و دیگر سخن از امنیت ، اعتماد و آسایش نا بجاست .

به جرات می توان گفت بشر در آغاز زندگی اش با دروغ آشنایی ندارد . انسان کنجکاوی و حقیقت طلبی را نمی آموزد اما دروغگویی را یاد می گیرد . بنابر این اگر کسی نباشد که کودک دروغ را از او بیاموزد یا از او تقلید کند ، هرگز دروغ نخواهد گفت . به همین خاطر است که می بینیم حضرت آدم با دروغ آشنا نبود و اساسا نمی دانست که دروغ چیست ؟ چون که نه در سرشتش بود و نه از کسی آموخته بود . از همین رو به آسانی فریب دشمن را خورد .

امام صادق علیه السلام به این حقیقت چنین اشاره می کند :

« به دلیل اینکه دروغ در ماهیت آدم نبود ابلیس را تصدیق کرد . »(بحارالانوار ج71،ص10)