الان مثلا دارم مطلب تولیدی مینویسم .... اگرچه قبلا هم برخی مطالب رو هم خودم با ذهن خیلی خلاقم تولید کردم و گذاشتم تو وبلاگ.....

هر رفتاری که از ما صادر میشه (البته منظور رفتارهای اختیاری هستش) قبل از صدور ، مراحلی رو طی میکنه و این مرحله ها عبارتند از :

1) تصویری از اون رفتار در ذهن ما توسط قوه خیال ایجاد میشه

2) بلافاصله تصویری از فایده اون رفتار هم توسط قوه خیال در ذهن ایجاد میشه

3) در مرحله سوم اون فایده تصور شده مورد تایید ذهن قرار میگیره

4)  در مرحله چهارم نسبت به اون فایده یک شوقی در درون انسان ایجاد میشه که به سمت رفتار پیش بره 

5) آخرین مرحله اراده هست یعنی نفس انسان اراده میکند و آن رفتار را انجام میدهد.

تصور رفتار........تصورفایده........تصدیق فایده.........شوق..........اراده

پ.ن : ممکنه این سوال مطرح بشه که اینایی که گفتی به چه درد میخوره؟

جواب: نکته همین جاست ، برای فعالیت اخلاقی و تربیتی ، دانستن مراحل صدور رفتار از اهمیت زیادی برخوردار هست و در طراحی تکنیک ها و روشهای ایجاد و اصلاح و یا احیانا سلب رفتار خیلی به درد میخوره . در این مورد در آینده کمی خواهم نوشت.

یکی از بیماری های مهم زبان که جامعه بشری همیشه از آن آسیب دیده و رنج می برد ، بیماری تباه کننده دروغ است . دروغ از دو بعد اخلاقی و فقهی قابل بررسی است و به همین خاطر ، هم مورد توجه فقیهان قرار گرفته و هم دانشمندان اخلاق به بحث از آن پرداخته اند .

چنانچه از روایات نیز بر می آید و حتی تجربه نیز نشان دهنده این مطلب است ، دروغگویی از پلید ترین خصلتهای اخلاقی است که زیان آن فقط دامنگیر دروغگو نمی شود بلکه دامنه اش جامعه را نیز در بر می گیرد . برای دریافت اهمیت راستگویی و صداقت کافی است جامعه ای را فرض کنیم که در آن هیچکس متعهد به راستگویی نباشد و همه خود را مجاز بدانند که در هر زمینه ای به هر کسی دروغ بگویند . در این چنین جامعه ای اساسا امکان بقاء وجود ندارد و دیگر سخن از امنیت ، اعتماد و آسایش نا بجاست .

به جرات می توان گفت بشر در آغاز زندگی اش با دروغ آشنایی ندارد . انسان کنجکاوی و حقیقت طلبی را نمی آموزد اما دروغگویی را یاد می گیرد . بنابر این اگر کسی نباشد که کودک دروغ را از او بیاموزد یا از او تقلید کند ، هرگز دروغ نخواهد گفت . به همین خاطر است که می بینیم حضرت آدم با دروغ آشنا نبود و اساسا نمی دانست که دروغ چیست ؟ چون که نه در سرشتش بود و نه از کسی آموخته بود . از همین رو به آسانی فریب دشمن را خورد .

امام صادق علیه السلام به این حقیقت چنین اشاره می کند :

« به دلیل اینکه دروغ در ماهیت آدم نبود ابلیس را تصدیق کرد . »(بحارالانوار ج71،ص10)

در عرصه اخلاق ما به 5 تیپ تخصصی نیاز داریم :

1. محقق اخلاق ، همانطور که در روش تحقیق تاکید بر این است که یک محقق باید با انجام تحقیق مجهولی را معلوم نموده و یک گام به قلمرو دانش بیافزاید ، محقق دانش اخلاق هم به طور دقیقی همین کارکرد را باید انجام بدهد.

2. مدرّس اخلاق ، منظورم استاد اخلاق به معنایی که در تلقی عرفی و معمول افراد متدین وجود داره ، نیست بلکه مقصودم اینه که مدرس اخلاق کسی هستش که یافته های موجود در زمینه اخلاق رو به سایر طبقات تخصصی مطرح شده منتقل میکند .

3. مروّج اخلاق ، این تیپ تخصصی هم همان کار انتقال یافته ها رو باید انجام بده با دو تفاوت که اولا در بین یافته ها و اطلاعات اخلاقی دست به گزینش میزنه و مواردی رو که به نوعی مورد نیاز و ابتلای توده ی مردم هست رو به ایشان می رساند . و تفاوت دوم هم همانطور که اشاره شد اینه که جامعه هدف مروج اخلاق طبقات و تیپ های تخصصی نیستند بلکه عموم مردم می باشند .

4. مشاور اخلاق ، این تیپ از متخصصین اخلاقی هم باید کارشون تطبیق و پیاده کردن اطلاعات و یافته های کلان بر موارد و مصادیق خرد و جزئی باشد . یعنی حالات شخصی و موردی یک فرد رو به صورت بالینی دریافت کنند و از بین داده های اخلاقی ، آن مواردی که مورد نیاز شخص هست رو به وی ارائه می کنند تا مشکل فعلی اش حل شود .

5. مربی اخلاق ، این تیپ تخصصی تقریبا همان اساتید اخلاق هستند که در تلقی عموم وجود دارد و کارشان به نحوی باید شبیه پزشک خانواده باشد که پرونده متربی به صورت زمانمند و طولانی مدت را در دست داشته باشد و با متربی در یک بازه زمانی [ که شاید هم طولانی مدت باشد ] همراهی میکند و کارهای زیادی را باید انجام دهد و به طور عمومی باید مشاوره و راهنمایی ، انتقال مفاهیم اخلاقی ، نظارت بر متربی ، پیگیری در اجرای رفتار های اخلاقی و حتی ایجاد انگیزه در متربی و نیز در مواقع لزوم ارجاع متربی به سایر تیپ های اخلاقی تا به نحو تخصصی تر کار و مشکل پیگیری شود .